stilte in de duisternis

Stilte in de duisternis

Jarenlange stilte volgde op mijn gevoel
niet kunnen uitdrukken,niet kunnen zeggen,
niet kunnen verwoorden neen niks een uiting
kunnen geven aan dat immense gewoel, een gewoel

zo groot van binnen, door de jaren heen dat
de angst een groot goed werd en het steeds meer
begon te winnen, de stilte in de duisternis had zijn
plaats herwonnen en kwam terug
en sloeg als een mokerslag in op mij als een keihardeklap
op mijn hoofd handen alles op mijn rug

ik moest nu iets doen ik moest overleven het een kans geven
er over praten ik moest het er nu niet langer meer bij gaan laten.
hoe erg en hoe verschrikkelijk het allemaal ook is geweest

een plek moet het krijgen om te kunnen verwerken zodat ik verder kan
om mijn innerlijke ik te versterken er niet onderdoor ga
ik wil mijn leven niet verder als een kind van de rekening
dat nooit maar dan ook nooit de kans heeft gekregen
iets van haar leven te maken
omdat anderen daar altijd wel wat voor staken

met bruut geweld of met geestelijke mishandeling
nu even mijn hoofd leeg door een relaxte wandeling
ik kan wel degelijk dingen ik kan mooi tekenen en schilderen
ik ben creatief ik kan goed zingen
en men vind het goed en mooi
en krijg complimenten en zie er goed uit

en dat is weer tegen het zere been van hen
maar dat zal me wat ik kijk met trots in de spiegeling van de ruit
de stilte in de duisternis moet doorbroken worden
en langzaam gebeurd dat ook in kleine stappen ga ik vooruit
na vele jaren
soms duurt het mij te lang en zou ik het wat sneller willen
vergaren.
maar dan wordt ik gauw weer terug gevloten en even weer terecht gewezen
want er zijn zeker nog vele momenten te verwerken waar ik liever
niet aan denk en ook die zijn belangrijk
om uiteindelijk vrij te zijn
in het diepst ja echt in het aller diepst van mijn zijn
uit die stilte uit die duisternis
uit het diepst van mijn wezen
niets en niks meer van niemand meer te vrezen
dat zou mijn mooie toekomst zijn

karin