Lichtpuntje in de duisternis
Na vele jaren komt er nu eindelijk een een lichtpuntje in de duisternis
ik heb jaren moeten vechten voor deze vooruitgang maar eindelijk is het er dan toch gekomen als ik me niet vergis. wel slik ik nog veel medicijnen voor mijn angsten die ik heb opgelopen in al die jaren maar die heb ik nu ook beter onder controle door de therapie en stukje bij beetje leer ik daar mee om te gaan en kan ik heel voorzichtig weer wat beter het leven aan. ik maak af en toe een vreugde sprongetje zo blij als een klein kind wat voor het eerst de wereld ontdekt want wat heb ik dat lang niet kunnen doen altijd in mijn vrijheid beperkt nooit mogen leven nooit de wereld op een fijne manier mogen ontdekken iedereen moeten wantrouwen niemand om van te houden
iedereen die zich tegen je keerde omdat jij zo anders was door dat je zo hard was geworden door de situatie thuis wisten zij veel wat er zich daar af speelde zij zagen het niet maar telkens weer elke dag nachten lang huilde ik van verdriet.
nu dan eindelijk dat lichtpuntje gekomen dat ik voel dat ik dichter bij mezelf gekomen ben en ook weet dit gaat heel moeilijk worden omdat we dingen bespreken waar ik me intens voor schaam die zijn gebeurd en ik erg veel in mijn eentje om heb getreurd ik had niemand die ik het kon vertellen
dat was niet vertrouwd mijn leven niet zeker
ik zou het niet overleven
als ik er aan denk zit ik nu al te beven
de hypnose therapie brengt me dichter bij mezelf en zo kan ik praten in het diepste zijn van wie ik ben omdat ik mezelf eingelijk nog niet helemaal goed ken
er komen nog steeds verdrongen herinneringen boven die ik liever niet bespreek maar er uit moeten om verwerkt te moeten worden die stap voorwaarts voor een beter leven
die mij door de therapeut en anderen die me zo graag willen helpen
zo graag word gegeven
ik heb een schat van een man die me steunt in alles wat ik doe en ook op de hoogte is van de strijd die ik lever en hij steunt elke stap die ik maak en
is trots dat ik niet staak
ik ga voor die eind streep die steeds dichter in zicht komt
het lichtje in de duisternis is gaan schijnen
en zal eindelijk voor mij niet meer verdwijnen
dank jullie allen die mij altijd gesteund hebben en nog steunen ik hoop dat ik dat andersom ook voor jullie kan zijn
het doet enorm goed dat er zulke lieve mensen zijn
alle liefs van mij karin
ik schrijf misschien niet vaak maar dat wil niet zeggen dat ik jullie vergeet
de therapie is heftig en intens en vergt veel energie
door de ziekte die ik heb en de therapie die daarbij komt
kost het mij soms maanden om weer wat energie te vergaren om te kunnen schrijven
weet dan dat ik jullie niet vergeten ben maar zeker wel aan jullie denk
en jullie zeker niet vergeet
voor jullie alle heel veel liefs
warme knuffel
karin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten